കൊല്ലം ടി കെ എമ്മില്‍ ബി.ടെക് പഠിക്കുന്ന സമയം. തേര്‍ഡ്‌ ഇയര്‍ ആണെന്നാണ് ഓര്‍മ. ഒരു ദിവസം ക്ലാസിലിരിക്കുമ്പോള്‍
SIO ജില്ലാ പ്രസിഡന്റ് ഫോണില്‍ വിളിച്ചു.( ഞാന്‍ അക്കാലത്ത്‌ SIO വിന്റെ ജില്ലാ സമിതി അംഗമായിരുന്നു). MBBS(member of backbench students) കാരനായതിനാല്‍ പതുക്കെ കുനിഞ്ഞിരുന്ന് കാള്‍ അറ്റന്‍ഡ് ചെയ്തു. "കരുനാഗപ്പള്ളിക്കടുത്ത് ഒരു കുട്ടി ആത്മഹത്യ ചെയ്തത് നീ പത്രത്തില്‍ വായിച്ചിരിക്കുമല്ലോ. . ഞാനിവിടെ കോഴിക്കോട് ആണുള്ളത്. നീ സെക്രട്ടറിയുടെ കൂടെ ആ വീട് സന്ദര്‍ശിക്കണം. " ക്ലാസില്‍ ടീച്ചര്‍ ഉള്ളതിനാല്‍ അധികം സംസാരിച്ചില്ല. "ഓക്കേ " പറഞ്ഞു ഞാന്‍ ഫോണ്‍ വച്ചു.
രാവിലെ പത്രത്തില്‍ കണ്ട വാര്‍ത്ത ഞാന്‍ ഓര്‍ത്തു. ഒരു സ്വാശ്രയ കോളേജില്‍ MBA ക്ക് പഠിക്കുന്ന ഒരു പെണ്‍കുട്ടി ആത്മഹത്യ ചെയ്തിരിക്കുന്നു. അവളുടെ ലാപ്ടോപ്പ് മോഷണം പോയി. ലാപ്ടോപ്പ് ഇല്ലാതെ കോഴ്‌സ് ചെയ്യാന്‍ പറ്റില്ലെന്ന് കോളേജ്‌ . പുതിയ ലാപ്ടോപ്പ് വാങ്ങാന്‍ കാശില്ലാതെ മനം നൊന്ത് അവള്‍ ആത്മഹത്യ ചെയ്തു. കോളേജ്‌ ഹോസ്റ്റലില്‍നിന്ന് ലാപ്ടോപ്പ് മോഷണം പോയിട്ടും മാനേജ്‌മെന്റ്‌ കാര്യമായ നടപടി ഒന്നും എടുത്തില്ലെന്നും പുതിയ ലാപ്ടോപ്പ് വാങ്ങാന്‍ സമ്മര്‍ദ്ദം ചെലുത്തി എന്നുമൊക്കെ പത്രത്തിലുണ്ടായിരുന്നു. ലാപ്ടോപ്പ് മോഷണം പോയത്‌ പോലീസ് അന്വേഷിക്കുന്നുണ്ട്, മരണത്തിന്റെ കാരണം മറ്റെന്തോ ആണെന്നും അതില്‍ ഞങ്ങള്‍ക്ക്‌ പങ്കൊന്നുമില്ല എന്ന് മാനേജ്മെന്‍റും. സ്വാശ്രയം ഒരു പ്രശ്നമായി കത്തി നില്‍ക്കുന്ന കാലമാണെന്നോര്‍ക്കണം .
വൈകുന്നേരം എന്റെ പ്രിയ സുഹൃത്ത് റാജിയുടെ കൂടെ കോളേജ്‌ വിട്ടിറങ്ങുമ്പോള്‍ അവിടെ ബൈക്കുമായി സെക്രട്ടറി അനീഷ്‌ കാത്തിരിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. അങ്ങനെ ഞങ്ങള്‍ കരുനാഗപ്പള്ളിയിലേക്ക്‌ പോയി. വഴിയിലുടനീളം എന്റെ മനസ്സ്‌ അസ്വസ്ഥമായിരുന്നു. ചെറുപ്പം തൊട്ടേ മരണം എന്ന് കേള്‍ക്കുന്നത് തന്നെ പേടിയാണ്. ഗത്യന്തരമില്ലെന്കില്‍ മാത്രമേ ഞാന്‍ മരണ വീട്ടില്‍ പോവാറുള്ളൂ. പോരാത്തതിന് ഇതാണെങ്കില്‍ ആത്മഹത്യയും! അവിടെ ചെല്ലുമ്പോള്‍ എന്തായിരിക്കും അവസ്ഥ? അവരോട് എന്താണ് പറയുക? മകള്‍ ആത്മഹത്യ ചെയ്‌താല്‍ മാതാപിതാക്കള്‍ എങ്ങനെ സഹിക്കും ? എങ്ങനെ അവരെ അഭിമുഖീകരിക്കും? എന്നെല്ലാം ആലോചിച്ച് ഞാന്‍ മൌനിയായിരുന്നു. അനീഷിന്റെ വാക്കുകളാണ് എന്നെ ഉണര്‍ത്തിയത് "അവിടെ ചെന്നാല്‍ എന്ത് പറയണം എന്നെനിക്കറിയില്ല. ഹഫീസേ, നീ സംസാരിക്കും എന്ന പ്രതീക്ഷയിലാണ് നിന്നെ കൂടെ കൂട്ടിയത്‌. " ഇത് നല്ല കഥ. നല്ല ആളെയാണ് കൂടെ കൂടിയിരിക്കുന്നത് !. "അനീഷ്‌ ഭായ്‌ , ഞാനും അതുതന്നെയാണ് ആലോചിക്കുന്നത്......എന്തുപറയും?"
ഞങ്ങള്‍ അവിടെ എത്തുമ്പോള്‍ നേരം ഇരുട്ടിയിരുന്നു. ബൈക്ക്‌ റോഡരികില്‍ നിര്‍ത്തി ആള്‍ക്കാരോട് വഴി ചോദിച്ച് മിടിക്കുന്ന ഹൃദയങ്ങളോടെ ഞങ്ങള്‍ നടന്നു. ഒരു ചെറിയ വീട്. മുറ്റത്ത്‌ രണ്ടുമൂന്നു പേര് മാത്രം. ഞങ്ങള്‍ കയറിച്ചെന്നു. അനീഷ്‌ സ്വയം പരിചയപ്പെടുത്തി. "ഞങ്ങള്‍ SIO എന്ന വിദ്യാര്‍ഥി സംഘടനയുടെ പ്രവര്‍ത്തകര്‍ ആണ്." ധാരാളം വിദ്യാര്‍ഥി സംഘടനകള്‍ അനുശോചനം രേഖപ്പെടുത്താന്‍ അവിടെ വന്നിട്ടുണ്ടാവും. അതിനാല്‍ അവര്‍ പ്രത്യേകിച്ച് ഒന്നും പറയാതെ ഇരിക്കാന്‍ ആംഗ്യം കാട്ടി. ഞങ്ങളുടെ സംസാരം കേട്ട് ഒരാള്‍ അടുത്തേക്ക് നടന്നുവന്നു. "സ്വാശ്രയം തന്നെയാണ് പ്രശ്നം" അദ്ദേഹം തുടങ്ങി. "പണമുണ്ടാക്കാന്‍ വേണ്ടി മാത്രമാണിവ. വീട്ടുകാരോട് എത്രയെന്ന്‌ വച്ചാ ആ കുഞ്ഞ്‌ ചോദിക്കുക? ഇനിയും അവരെ ബുദ്ധിമുട്ടിക്കെണ്ടെന്നു ആ പാവം കരുതിക്കാണും" ഞങ്ങള്‍ കേട്ടിരുന്നു. അദ്ദേഹം അടുത്ത പടിയിലേക്ക് കടന്നു. "സംഘടിത മതമാണ്‌ എല്ലാ പ്രശ്നത്തിനും കാരണം. എന്തിനാണ് സംഘടിത മതം? എന്താണവര്‍ക്ക് വേണ്ടത്‌? പരസ്പരം പോരടിക്കാനല്ലേ മതം?" അദ്ദേഹം വാചാലനായി. ഞങ്ങള്‍ അദ്ദേഹത്തെ പരിചയപ്പെട്ടു. ആള്‍ ഒരു ഒന്നൊന്നര സഖാവ് ആണ്. ആ കുട്ടി പഠിച്ചിരുന്ന കോളേജ്‌ നടത്തുന്നത് ക്രിസ്ത്യന്‍ മാനേജ്‌മെന്റ്‌ ആയിരുന്നു. അതുകൊണ്ടായിരിക്കാം അദ്ദേഹം ഇങ്ങനെ പറയുന്നത്. ഒരു പക്ഷെ SIO വിലെ islamic അദ്ദേഹത്തെ ചൊടിപ്പിച്ചിട്ടുണ്ടാവാം. ഉള്ളിലെന്തെന്ന് നോക്കാന്‍ ആര്‍ക്കും സമയമില്ലാത്ത കാലമാണല്ലോ. എല്ലാം പെട്ടെന്ന് പേരുനോക്കി വിധി പറയാനും ചാപ്പ കുത്താനുമാണ് എല്ലാര്ക്കും താല്‍പര്യം. ഞങ്ങള്‍ ആരും ഒന്നും പറഞ്ഞില്ല. മരണ വീട്ടിലെ ആ ഒരു പ്രത്യേക അന്തരീക്ഷം ഞങ്ങളെ ആകെ മൌനത്തില്‍ മുക്കിയിരുന്നു. "എന്തൊക്കെ പറഞ്ഞാലെന്താ ... ന്റെ മോള് പോയില്ലേ..." കുട്ടിയുടെ അച്ഛന്‍ ഇറങ്ങിവന്നു. സഖാവ് ഞങ്ങളെ അദ്ദേഹത്തിനു പരിചയപ്പെടുത്തി. "ഇന്നലെ വരെ ഈ മുറ്റത്ത്‌ നടന്ന കുഞ്ഞാ.. ഇപ്പൊ ആ ചിതയില്‍......" അയാള്‍ ചൂണ്ടിക്കാട്ടി.
അപ്പോഴാണ് ഞങ്ങള്‍ അത് ശ്രദ്ധിച്ചത്. വീടിന്റെ അടുത്ത് തന്നെയായി മുറ്റത്തിന്റെ മറ്റൊരു ഭാഗത്ത്‌ അവളുടെ ചിത അപ്പോഴും ചെറുതായി കത്തികൊണ്ടിരിക്കുന്നു. കനലുകള്‍ പൊട്ടുന്ന ശബ്ദം ചെറുതായി കേള്‍ക്കാം. ഇതെല്ലാം കഴിഞ്ഞിരിക്കും എന്നാണു ഞാന്‍ കരുതിയിരുന്നത്. പോസ്റ്റ്‌മോര്‍ട്ടവും മറ്റും കഴിഞ്ഞപ്പോള്‍ വൈകിയതായിരിക്കാം. ഞങ്ങള്‍ പതുക്കെ അതിനടുത്തെക്ക് നടന്നു. നെയ്യും സുഗന്ധങ്ങളും മറ്റെന്തൊക്കെയോ കൂടിക്കലര്‍ന്ന ഒരു ഗന്ധം...ഇനിയും കത്തി തീര്‍ന്നിട്ടില്ലാത്ത ചിത....കനലുകള്‍ക്കിടയില്‍ ചെറിയ തീ നാളങ്ങള്‍ ... അതിലെ ഓരോ കനലും എന്നെ തുറിച്ചു നോക്കി. ഞാന്‍ ഒരിക്കലും കണ്ടിട്ടില്ലാത്ത ആ പെണ്‍കുട്ടി ഒരു അവ്യക്ത രൂപമായി മനസ്സില്‍ ....എന്നെപ്പോലെ ഭാവിയെ കുറിച്ച് സ്വപ്നങ്ങളുള്ള വീട്ടുകാരുടെ പ്രതീക്ഷയായ ഒരു കുട്ടി കേവലം ചാരമായി മാറിക്കൊണ്ടിരിക്കുന്നു എന്ന ചിന്ത എന്നെ അസ്വസ്ഥനാക്കി. കേവലം ഒരു വിദ്യാര്‍ഥി സംഘടനയുടെ പ്രതിനിധിയായി അനുശോചനം അറിയിക്കാന്‍ വന്ന ഞാന്‍ എന്തിനിങ്ങനെ വികാരപ്പെടണം എന്ന് ഞാന്‍ ചിന്തിച്ചു. തൊണ്ടയില്‍ എന്തോ തടഞ്ഞ പോലെ... എനിക്കൊന്നും പറയാന്‍ കഴിയുന്നില്ല. ആ നില്‍പ്പ് തുടര്‍ന്നു. അത് എന്റെ ആരുമല്ല..ആരുമല്ല എന്ന് എന്നോടുതന്നെ ഞാന്‍ പറഞ്ഞുകൊണ്ടിരുന്നു . പക്ഷെ എന്റെ കണ്ണുകള്‍ നിറഞ്ഞിരുന്നു.
"ലക്ഷക്കണക്കിന് വിദ്യാര്‍ഥികള്‍ അണിചേര്‍ന്ന പ്രസ്ഥാനം ഇത് ഏറ്റെടുത്തിട്ടുണ്ട്. അവര്‍ കോളെജിലേക്ക് മാര്‍ച്ച് നടത്തി" സഖാവ് തുടര്‍ന്നു. SFI ആണ് ഉദ്ദേശം. അവര്‍ കോളെജിലേക്ക് മാര്‍ച്ച് നടത്തി കോളേജ്‌ എറിഞ്ഞു പൊളിച്ചിരുന്നു. SFI യുടെ വീര കൃത്യങ്ങളെ കുറിച്ചും സംഘടിത മതത്തിന്റെ ദൂഷ്യങ്ങളെ കുറിച്ചും മതം ലോകത്ത്‌ ഉണ്ടാക്കിയ പ്രശ്നങ്ങളെ കുറിച്ചും അദ്ദേഹം വീണ്ടും പറഞ്ഞുതുടങ്ങി. കമ്യൂണിസ്റ്റ് പ്രസ്ഥാനങ്ങളുടെ അപചയങ്ങളെ കുറിച്ചും അവര്‍ക്ക്‌ അധികാരമുള്ള സ്ഥലങ്ങളില്‍ (അതൊരു കോളേജ്‌ ആണെങ്കിലും) അവര്‍ നടത്തുന്ന സ്വേച്ഛാധിപത്യത്തെ കുറിച്ചും എനിക്ക് നല്ല ധാരണ ഉണ്ടായിരുന്നു. ഇപ്പോഴത്തെ SFI ആണെങ്കില്‍ CPM ന്റെ താളത്തിനു തുള്ളുക എന്നതിനപ്പുറം വിദ്യാര്‍ത്ഥി സമൂഹത്തോട് അവര്‍ക്ക്‌ ആത്മാര്‍ത്ഥത ഉണ്ടെന്നു ഞാന്‍ കരുതിയിരുന്നില്ല. അടിപൊളി ജീവിതവും തച്ചു തകര്‍ക്കുന്ന സമരവുമല്ലാതെ വിദ്യാര്‍ത്ഥി സമൂഹത്തിനു ക്രിയാത്മകമായ ഒരു സന്ദേശം അവര്‍ നല്‍കുന്നതായി ഞാന്‍ കണ്ടിട്ടില്ല. ഏതൊരു പ്രശ്നത്തിലും തുടക്കത്തില്‍ ഇടപെടും . കോളേജ്‌ എറിഞ്ഞോ തച്ചോ പൊളിക്കും. സര്‍ക്കാര്‍ വാഹനങ്ങള്‍ കത്തിക്കും. ഒന്നുരണ്ടു ദിവസം കഴിഞ്ഞു മാധ്യമ ശ്രദ്ധ ഇല്ലാതാവുമ്പോള്‍ അവരും അവരുടെ പാട്ടിനു പോകും. ഈ കൊളെജിനെതിരെയുള്ള സമരത്തിനും അതിനപ്പുറം ഭാവിയുണ്ടാവില്ലെന്ന് എനിക്ക് ഉറപ്പായിരുന്നു. പക്ഷെ ഇതൊക്കെ പറയാന്‍ പോയിട്ട് ഒരപശബ്ദം പുറപ്പെടുവിക്കാന്‍ പോലും അപ്പോള്‍ എനിക്ക് കഴിയില്ലായിരുന്നു. ഞങ്ങളൊന്നും പറയത്തതിനാല്‍ സഖാവും നിര്‍ത്തി. ഞങ്ങള്‍ തിരിച്ചു മുറ്റത്ത്‌ വന്നു. യാത്ര പറഞ്ഞു അവിടെ നിന്ന് ഇറങ്ങി.
മനസാക്ഷിയോടു കൂടി പൊതുരംഗത്ത് പ്രവര്‍ത്തിക്കുന്നത് എത്ര ദുഷ്കരമാണ് എന്നെനിക്ക് മനസ്സിലായി. രണ്ടു ദിവസം കഴിഞ്ഞപ്പോഴേക്ക് പത്രങ്ങള്‍ക്ക്‌ പുതിയ വാര്‍ത്തകള്‍ കിട്ടി. SFIക്ക് എറിയാന്‍ പുതിയ കോളേജും. പക്ഷെ എന്റെ മനസ്സില്‍ ആ ചിത ഇപ്പോഴും കത്തിക്കൊണ്ടേയിരിക്കുന്നു....
അങ്ങനെ എത്രയെത്ര റിപ്പോര്‍ട്ടുകളാണ് പൊടി പിടിച്ചു കിടക്കുന്നത്? എത്ര റിപ്പോര്‍ട്ടുകള്‍ നല്ല രൂപത്തില്‍ വായിക്കപ്പെട്ടു ? ചര്‍ച്ച ചെയ്യപ്പെട്ടു ? ഫലപ്രദമായി നടപ്പിലാക്കിയവ എത്ര? എന്നിങ്ങനെ കണക്കെടുക്കുന്നത് കൌതുകകരം ആയിരിക്കും. ഓരോ കമ്മീഷന്റെയും പേരില്‍ പൊടിക്കുന്നത് കോടികള്‍ ആണ്. മണ്ഡല്‍ കമ്മീഷന്‍ റിപ്പോര്‍ട്ട്, ശ്രീകൃഷ്ണ കമ്മീഷന്‍ റിപ്പോര്‍ട്ട്, ലിബര്‍ഹാന്‍ കമ്മീഷന്‍ റിപ്പോര്‍ട്ട്, രംഗനാഥ മിശ്ര കമ്മീഷന്‍ റിപ്പോര്‍ട്ട്, നരേന്ദ്രന്‍ കമ്മീഷന്‍ റിപ്പോര്‍ട്ട് എന്നിങ്ങനെ നമുക്ക്‌ സുപരിചിതമായതും അല്ലാത്തതുമായ പഠന റിപ്പോര്‍ട്ടുകളുടെ ഗതി എന്തായി എന്ന് നന്നായി ഒന്ന് ആലോചിച്ചു നോക്കൂ.
